شهرداري تهران ازسال 1377با سازمان زندانها قراردادبسته است كه براي انجام كارهاي شهرداري اززندانيان عادي استفاده كند. شهرداري اززندانيان عادي به اصطلاح راي باز ودرب بسته براي انجام كارهايش استفاده ميكند.اصطلاح زنداني راي باز، به زندانياني مي گويندكه سند به وثيقه گذاشته و بيرون از زندان مي باشند ولي تحت نظرهستند و دوران محكوميت خودشان را مي گذرانند . اصطلاح زندانيان درب بسته ، به زندانيان درداخل زندان ميگويند و اين افراد را براي كارهاي شهرداري هرروز از زندان به مكانهايي كه بايدكاركنند منتقل مينمايند.
به گزارش كانون حمايت از خانواده هاي جانباختگان و بازداشتي ها اين زندانيان ازصبح تا بعدازظهربراي شهرداري كارميكنند.
در قبال كارشان به آنان قول داده ميشودكه روزانه مبلع ده هزارتومان بابت كارشان حقوق پرداخت مي شود. اما اين زندانيان تاكنون به ندرت پول و دستمزدي دريافت كرده اند و فقط به زندانياني كه تخصص دارند گاها مقداري مزد داده ميشود.
روزانه صدها زنداني درمكانهاي مختلف شهرداري به صورت گسترده اي در پارك ها واماكن عمومي وفضاي سبز و... به درخت كاري و يا رسيدگي هاي عمومي ... موردسوء استفاده قرارمي گيرند , عوامل حكومتي با بيگاري گرفتن زندانيان به چپاول آنان مي پردازند و شيرازه جان آنان را كه در كارشان خلاصه ميشود روزانه به جيب ميزنند.
سوء استفاده و به بيگاري گرفتن زندانيان درحكومت به صورت قانوني مي باشد و كسي در رابطه با پرداخت حق و حقوق اين افراد پاسخگو نيست.
ازسال1387شركت هاي خصوصي هم به اين پديده شوم اضافه شده و از زندانيان عادي براي پيشبرد كار در شركت هاي خصوصي سوء استفاده ميگردد و اين افراد را به بيگاري و استثمار ميگيرند. روزانه صدها و شايد هزاران زنداني براي اين نوع شركت ها كارميكنند.
شركت هاي خصوصي به بهانه بيمه وحق سازمان زندانها وخودشان ابتدا اززنداني مبلغي بين600 الي 800 هزارتومان مي گيرند وقول مي دهند كه ماهانه جهت كمك به خانوادهاي زنداني مبلغي بين 50تا 100هزارتومان بدهند ولي تاكنون عليرغم گذشت نزديك به دو سال هيچ پولي به خانواده ها ي زندانيان داده نشده است . همه اين اين باصطلاح قراردادها به صورت شفاهي گفته ميشود و هيچ ضمانت اجرايي ندارد.لذا در صورت نقض آن زنداني حق هيچ گونه اعتراضي هم ندارد.
قابل ذكر است كه هزينه ترددات زندانيان به محل كارهايي كه شهرداري مشخص ميكند،بعهده خود زندانيان است و هيچ امكان ترددي براي جابجايي آنان وجود ندارد.
به زندانيان راي باز فقط درماه چند روزمرخصي مي دهند.زندانيان دراين چند روزبا انجام كارگري وكاريدي پولي براي امرار معاش روزخود بدست مي آورند و اين مبلغ تنها منبع درآمدشان براي امرار معاش يوميه آنان مي باشد.اگر در اين ايام يك روزهم نتوانندكاري پيدا كنند پولي نخواهند داشت .
درهنگام كاركردن زندانيان ازطرف نگهبانان تحت نظرهستند ومستمراً حضور و غياب مي شوند.
شركتهاي خصوصي مانند بتن سازي وساختمان سازي و.... از طريق قرارداد با سازمان زندانها از نيروي انساني زندانيان عادي به صورت گسترده سوء استفاده ميكنند و بدين شكل هر دو طرف پول هنگفتي از حاصل كار و زحمت زندانيان عادي بدست مي آورند.تنها چيزي به زنداني نميرسد،حاصل دسترنج خودش است كه در حين اسارت انجام ميدهد.
زندانيان عادي كه نمونه اي از قربانيان همين حكومت هستند، به دليل محبوس بودن ونداشتن پشتيبان وهمچنين عدم حمايت قانون مجبور ميشوند بهترين سالهاي عمرخود را با كارسخت از دست داده و دراين مدت به انواع مريضي ها مبتلا مي شوند ولي جايي براي درمان ندارند. اين زندانيان محروم وبي پناه وقتي هم دوران محكوميت شان تمام مي شود نه سرمايه اي دارند كه با آن بتوانند حداقل زندگي براي خودشان را فراهم كنند ونه جسم سالمي كه بتوانند به كارهاي سخت ادامه دهند و بدليل نداشتن هيچ نوع تخصص خاصي نتيجتاً آينده اي برايشان متصورنيست و در واقع با زجر و مرگ تدريجي در گرسنگي مواجه هستند |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر