جمعیت مبارزه با تبعیض تحصیلی – بیش از ۳۰۰ دانشجوی محروم از تحصیل بهائی با انتشار نامه‌ای سرگشاده به بهانه‌ی حملات یک خرداد و بازداشت‌های مسئولان دانشگاه علمی، به ۳۰ سال محرومیت از تحصیل خود اعتراض کردند.
متن این نامه به شرح زیر است (لازم به توضیح است که اسامی افراد امضا کننده این نامه نزد جمعیت مبارزه با تبعیض تحصیلی محفوظ است) :
می خواهند رویای ساختن کشورمان را بگیرند
نزدیک به ۳۲ سال از انقلاب اسلامی می گذرد، انقلابی که تساوی حقوق همه ی مردم و رفع هر گونه تبعیض و نابرابری را از مهمترین ارزش های خود می دانست. حال با گذشت سه دهه هنوز هم جوانان بهائی ایران همچون بسیاری از پدران و مادران خود، از یکی از حداقل حقوق انسانی خود یعنی حق تحصیل محرومند.
۳۰ سال است که ما بهائیان از تحصیل در کنار دیگر هموطنانمان محرومیم، اما به آن عادت نکرده و نمیکنیم، برای بدست آوردن حق خود تلاش می کنیم تا بتوانیم بر روی صندلی های دانشگاه در کنار دوستانمان با هر عقیده و مرامی بنشینیم و در کنار هم رویای ساختن کشورمان را روی تخته سیاه ترسیم کنیم.
۲۴ سال گذشت از روزی که دانشگاهمان تاسیس شد. دانشگاهی که با فداکاری های فراوان در خفقان دهه شصت تاسیس شد تا بتواند شرایطی فراهم کند هر چند ناقص، تا بتوانیم به تحصیل علم بپردازیم. دانشگاهی که تحصیل در آن حق ما نبوده و نیست، تنها کور سوی امیدی بود که با محدودترین امکانات به تحصیل علم مشغول شویم.
امروز باز هم به مانند تک تک ثانیه های ۳۰ سال گذشته، حق تحصیل ما مورد تعرض قرار گرفت. اینبار با مشت آهنین بازداشت، تفتیش، احضار و شکنجه. مسئولین ما، اساتید ما و همکلاسی های ما را بازداشت کردند تا بتوانند به خیال خود آخرین سنگر ما که همان تحصیل در دانشگاه مجازی بهائی است را از ما بگیرند. اما تحصیل حقی نیست که کسی به ما داده باشد تا بتواند روزی آن را از ما بگیرد. ما راه خودمان را پیدا خواهیم کرد. هر چند در این راه سخت ترین فشارها را متحمل شویم. بازداشت شویم، منازلمان مورد هجوم قرار گیرد وسایلمان ضبط شود، اساتید، مسئولین و دوستان دانشجویمان به گروگان گرفته شوند، اما ما راه خود را پیدا خواهیم کرد و دوباره محکمتر از قبل خواهیم ایستاد.
ما در این تبعیض تنها نیستیم. دوستان دگراندیشمان هم که رویای مشترکی با آنها داریم هم از حق تحصیل محرومند. آنها هم مانند ما طعم بازداشت و فشار را چشیده اند اما همچون ما ایستاده اند. ایستادگی آنها ما را دلگرم می کند و نوید روزی را می دهد که دست در دست یکدیگر کشورمان را بسازیم. کشوری بدون تبعیض، که در آن رنگ، نژاد، ملیت، جنسیت، مذهب و طبقه، عامل برتری نباشد.
ما با تمام مشکلات در ایران ماندیم، چون رویایی داشتیم، رویای ساخت کشورمان را در کنار یاران دبستانیمان. با تمام مشکلات هنوز هم رویایمان را داریم. هر چه را از ما بگیرند رویایمان را نمی توانند. رویایی که بازگشتمان را به دانشگاه ها تضمین می کند، رویایی که آزادی زندانیان عقیده و وجدان را معنا می کند. رویایی که به تحققش ایمان داریم.
تا تحقق رویایمان ایستاده ایم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر