پیمان عارف، دانشجوی ستاره دار زندانی از بیماری قلبی رنج می برد و نیاز به مراقبت در مراکز تخصصی خارج از زندان دارد، اما پیگیری ها برای امکان مرخصی درمانی وی تاکنون بی نتیجه مانده و مسئولان قضایی و امنیتی از مانع از این امر می شوند.
سمیرا جمشیدی، همسر پیمان عارف در خصوص مشکلات جسمانی همسرش به “جرس” می گوید: “هشت ماه از حبس پیمان در بند ۳۵۰ زندان اوین حبس می گذرد و پیگیری های ما برای گرفتن مرخصی درمانی برای ایشان تاکنون بی نتیجه بوده است. همسرم هم بیماری قلبی دارد و هم یک مدت عفونت غدد لنفاوی داشت؛ هرچه تلاش کردیم تا بتواند جهت پیگیری درمان پزشکی به مرخصی بیاید هیچ پاسخی نگرفتیم. بهداری زندان هم امکاناتی ندارد و فقط در حد گرفتن فشار خون به بیماران رسیدگی می کند، چه برسد به اینکه کسی به حمله قلبی دچار شود.»
همسر این دانشجوی زندانی می افزاید: «شهادت هدی صابر خود نمونه ای از عدم رسیدگی پزشکی و اقدامات دیرهنگام برای بیماران زندانی است. همسر من چند بار مشکل قلبی پیدا کرده و نفسش گرفته اما اجازه انتقال به بیمارستان را به او نداده اند؛ ما واقعا نمی دانیم با این مشکلات عدیده چکار باید کرد؟ خانواده ها بارها برای پیگیری حقوق اولیه عزیزان دربند خود به دادستانی مراجعه می کنند اما هیچ پاسخی نمی گیرند. خود من هم چون تجربه خوبی ندارم، اصلا تمایلی به ملاقات شخص دادستان ندارم زیرا پاسخی نمی گیرم. متاسفانه مرجع دیگری هم وجود ندارد، وقتی حکم صادر می شود دادگاه دیگر پاسخگو نیست و دادستان خودش را مرجع تصمیم گیری قرار داده است اما در خصوص حقوق اولیه زندانیان سیاسی جوابگو نیست.»
جمشیدی می افزاید: «دسترسی به تلفن و ملاقات حضوری و مرخصی و برخورد بد نداشتن با زندانی و خانواده اش از حقوق اولیه یک زندانی سیاسی محسوب می شود و دادستان نمی تواند این حقوق را نقض کند و این حقوق در قانون آمده و یک زندانی باید این حقوق را داشته باشد؛ نه اینکه ما برای دسترسی به آن درخواست و دوندگی کنیم.”
همسر این فعال دانشجویی با اشاره به مشکلاتی که خانواده های زندانیان سیاسی با آن مواجه هستند ادامه می دهد: “الان نزدیک به دو ماه است که از ملاقات حضوری محروم هستیم؛ در این مدت هم فقط دو بار با همسرم ملاقات حضوری داشته ام و بقیه ملاقات ها به شکل کابینی است. قبلا یک بار ملاقات حضوری در ماه از حقوق زندانی سیاسی بود اما الان شرایط طوری شده که برای گرفتن ملاقات حضوری باید کلی دوندگی کنیم و نامه بنویسیم تا شاید موافقت کنند که این مشکل بزرگی است. یکی از بزرگترین مشکلاتمان هم عدم دسترسی به تلفن است و ما تا ملاقات بعدی عملا از حال عزیز دربند خود بی اطلاع هستیم. بماند که خود ملاقات کابینی هم آزار دهنده هست و خانواده زندانی و خود زندانی سیاسی را تحت فشار روحی قرار می دهد. علاوه بر این، میله هایی را بر شیشه های کابین های ملاقات افزوده اند که هنوز دلیل آن را نمی دانیم؟ زیرا شیشه ها خودش دوجداره است و اصلا امکان فرار زندانی وجود ندارد که در واقع یک حفاظ بین دو لایه شیشه گذاشته اند و با این اقدامات فقط می خواهند روحیه خانواده و زندانیان سیاسی را تضعیف کنند.”
پیمان عارف، دانشجوی ستاره دار و از فعالان نزدیک به جبهه ملی است که مهرماه سال جاری دوران حبس وی به اتمام می رسد. این فعال دانشجویی دانشکده حقوق دانشگاه تهران بیست و یکم بهمن ماه سال گذشته ، با یورش ماموران امنیتی به منرل شخصی‌اش بازداشت و بعد از گذراندن چند روز انفرادی به بند ۳۵۰ زندان اوین منتقل گردید. در حکم نهایی این فعال دانشجویی وی به یک سال حبس تعزیری و ۷۴ ضربه شلاق و محرومیت مادام‌العمر از حرفه روزنامه‌نگاری و عضویت و فعالیت در احزاب سیاسی محکوم گردیده است.
خانم جمشیدی در خصوص پرونده قضایی همسرش می افزاید: “همسرم بعد از انتخابات بازداشت شد و یازده ماه را در زندان گذراند که سه ماه آن در سلول انفرادی بود. بعد با وثیقه صد میلیون تومانی آزاد شد و به سختی توانستیم برای پرونده اول ایشان آزادی مشروط بگیریم تا اینکه پرونده جدیدی برایش تشکیل دادند و به اتهام تبلیغ علیه نظام و توهین به رئیس جمهور حکم برایش صادر کردند. اتهاماتی که واقعا بی پایه و اساس است، همسرم قبل از انتخابات سال ۸۸ یک نامه انتقاد آمیز به آقای احمدی نژاد نوشته و انتقاداتی را بطور کاملا محترمانه مطرح کرده بود که به این اتهام به هفتاد و چهار ضربه شلاق محکوم شده است. من واقعا نگران اجرای این حکم هستم درحالی که الان صدا و سیما خود جمهوری اسلامی انتقاد که چه عرض کنم توهین هم می کند اما هیچگاه چنین برخوردی با آنها نمی شود! همسر من که بیماری قلبی دارد و دو سال هم زندان کشیده حالا باید هفتاد و چهار ضربه شلاق هم بخورد. درحالی که چنین برخوردهایی با قشر فرهیخته ممکلت درست نیست و توهین آمیز است.”
گفتنی است پیمان عارف پیشتر نیز به مدت یکسال پس از انتخابات پر مناقشه ریاست جمهوری ۸۸ زندانی و شرایط بسیار سختی را متحمل شد.
همسر پیمان عارف با ابراز تاسف از برخورد نامناسب بعضی از ماموران قضایی می گوید: “در بین کارمندان و ماموران قضایی و امنیتی هستند افرادی که گماشته هستند و رفتارها و برخوردهای نامناسبی با خانواده ها و زندانیان سیاسی دارند اما با این حال در میان آنها نیز افرادی هستند که شاید دلشان برای کودک خردسالی که از پشت شیشه پدر یا مادر خود را می بیند بسوزد اما چه فایده؟ اشکال جای دیگر است!”
وی در پایان با تاکید بر این که “دردی از ما درمان نمی شود”، می گوید: “با آزاد کردن قطره ای زندانیان سیاسی مشکل ما حل نمی شود؛ بلکه باید تمامی زندانیان سیاسی آزاد شوند و در کشور حق آزادی بیان وجود داشته باشد.”
جرس
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر